Over onze vakantiebestemming voor 2001 zijn we het snel eens. Tijdens een reuze gezellige reunie in Groningen met het gezelschap waarmee we vorig jaar door India en Nepal zijn getrokken krijgen we een fotoboek over Laos te zien, en we zijn direct enthousiast! Onze reis gaat dit jaar via Thailand naar Laos. We boeken al snel een rondreis bij een reisorganisatie, maar als deze reis niet doorgaat wegens te weinig deelnemers, besluiten we om het zelf te gaan doen. De voorbereidingen kunnen beginnen.Dat het voor ons de eerste zelf georganiseerde reis gaat worden maakt het extra spannend. We vergaren de meeste informatie via het internet. Van onze vrienden en kennissen Ton, Sid en Marieke krijgen we vele nuttige tips en andere praktische dingen halen we natuurlijk uit de bijbel voor reizigers: de Lonely Planet.
Hallo lezer....het is tijd om nader kennis te maken....wij zijn Martin en Ini en we wonen in Eijgelshoven, Nederland.
De regentijd lijkt dit jaar langer dan normaal te duren. Op het NOS journaal zijn beelden te zien van overstromingen en heftige regenval in Thailand. Er ontsporen regelmatig treinen, vooral in het noorden van Thailand. En in Laos heeft het er alle schijn van dat de Pathet Lao een offensief tegen de Freedom Fighters begint. We worden er niet geruster op.....
We boeken een vlucht naar Bangkok met Royal Jordanian. Vanaf Schiphol, via Brussel naar Amman. Hier wachten we zeker 4 uur op de vlucht naar Bangkok....Het vliegticket kost 604 Euro, inclusief de luchhavenbelasting en veiligheidstoeslag. Het eten aan boord is echter heerlijk, geen opgewarmde kippenpoot of ongedefinieerd stukje varkensvlees in kattenspuug dit keer, maar een eerlijk vegetarisch diner. Wel vooraf bij het boeken regelen!!
Klik hier om direct door te reizen naar...... Bangkok... Vientiane... Savanakhet... Paxse... Champasak... Vang Vieng... Luang Prabang...
Laos en Thailand hebben een tropisch klimaat. Dat betekent dat er een geweldige hoeveelheid regen kan vallen en dat de temperatuur gemakkelijk boven de 30 graden C uit kan stijgen. Ruwweg kan gesteld worden dat het regenseizoen tussen maart en october valt. December en januari zijn zonder twijfel de droogste maanden. Maart en april zijn de warmste maanden met een gemiddelde van ruim 30 graden C.
Bangkok is een wereldstad van de eerste orde. De afstanden zijn enorm. Tijdens het spitsuur zijn er gigantische opstoppingen. De luchtverontreiniging, voornamelijk veroorzaakt door het verkeer,is hinderlijk. Het zonlicht kan er onmogelijk doordringen. Verkeersagenten en burgers dragen er mondmaskers ter bescherming. Toch voelen we ons er direct thuis.
Vanuit de luchthaven nemen we voor 100 Baht pp de bus (A1 Airport Bus) naar het centrum nabij het Siam Square, National Stadium, en nemen er een tuk-tuk naar "The White Lodge". Schoon, goedkoop, rustig gelegen in een zijstraat van de drukke Rama 1 road,(400Baht met airco en warm water) in de buurt van de Skytrain en diverse winkelcentra.Bij Sorn's Cafe of aan de linker zijde bij Piches is het heerlijk ontbijten en dineren. Er liggen actuele kranten en er is een kleine bibliotheek met reisboeken. Tukyo, Siam Centre en het MBK zijn gigantische warenhuizen waarin je gemakkelijk verdwaald. Na het inchecken nemen we de Skytrain naar Sahtorn. Vandaar gaat het vervoer over de Chao Praya rivier naar het Grand Palace.Een schitterende boottocht van zo'n half uur voor 20 baht.We stappen bij Tha Tian van de boot en lopen richting Grand Palace. De beroemde What Pho ligt hier ook op loopafstand, over 4 weken zullen we deze bezoeken. We treffen het niet....het is Buddha Day en er is veel gesloten.Later die middag worden de toegangspoorten van het Grand Palace alsnog geopend. We slenteren wat rond maar besluiten niet naar binnen te gaan (de entree is 200 baht). Tevreden kijken we vanaf het grote gazon naar het indrukwekkend tempelcomplex. 
Wandel vanuit "The White Lodge" naar links, daarna rechts en dan weer links en je komt bij de aanlegsteiger van de watertaxi.....een goedkoop en avontuurlijk vervoermiddel. We nemen opde tweede dag de watertaxi naar de Laotiaanse ambassade om ons visum te regelen. Onderweg treffen we telkens weer behulpzame mensen die ons de weg wijzen.De wachttijd op de Laotiaanse ambassade bedraagt zeker 3 uur en als we besluiten om het terrein niet te verlaten tijdens de lange middagpauze, is het visum ineens binnen het uur klaar en uitgeschreven. Zorg er wel voor dat je voor 50 US$ aan Baht bij je hebt, ze accepteren er enkel Thaise valuta. Dollars omrekenen is er niet echt gunstig.... Een medewerkster aldaar helpt je met alle plezier verder!!! Het visum is 2 maanden geldig. Verder vragen ze een referentie adres in Laos op te geven.
Diezelfde middag regelen we bij een reisburo de nachttrein Bangkok-Nong Khai.(700 Baht,tweede klas,airco en fan. Vertrektijd 20:45 uur, aankomst 08:30 uur.) Achteraf komen we erachter dat zelf boeken op het station net zo gemakkelijk en goedkoper is. Volgens het treinticket moet de rit 548 baht kosten!! In Thailand kun je gemakkelijk met een creditcard betalen en op iedere straathoek staat wel een pinautomaat: ATM (automatic Teller Machine)
Vanavond verlaten we Bangkok....We zijn op weg!!
Een groep militairen komt over het perron aangemarcheerd. Bij iedere wagon blijft er eentje staan. We krijgen bewaking!! De trein vertrekt op de seconde. Waar zie je dat nog in Nederland. Direct na het vertrek begint een bediende de stoelen in te klappen en de bedden op te maken. Er wordt regelmatig gedweild en de prullenbakken worden vaker dan eenmaal geleegd. Er mag in de trein niet gerookt worden, wanneer je zoals wij wel rookt mag je een sigaretje opsteken in de smalle gangen buiten de coaches. Zelf geniet ik van de treinrit door regelmatig op de trappen bij de open deur te zitten, iets dat me op de terugreis naar Bangkok nog lelijk zal opbreken. Maar daarover later meer. Dankzij een paar slokjes Thai whisky vallen we snel in een diepe slaap.
Let in alle gevallen op je gezondheid voor wat betreft inentingen, aids, malaria en diverse andere ongemakken. In reisgidsen kun je voldoende informatie vinden. Informeer vooraf bij je huisarts of apotheker. Tegen malaria nemen we Lariam. Het voordeel is dat je dit slechts 1x per week moet nemen. Tegen diarree en verstopping gebruiken we Normacol. Het middel in Thailand tegen verkoudheid en hoest heet Tiffy, dit bestaat grotendeels uit paracetamol. Martin scheert zich electrisch inplaats van nat zoals hij gewend is. Water uit de kraan is taboe....ook bij tanden poetsen gebruik je een flesje mineraal water. Het w-c papier gooi je er niet in de pot maar in de afvalbak ernaast, om verstoppingen van het riool te voorkomen.
De volgende morgen ariveren we in Nong Khai, een van de 5 grensovergangen over land vanuit Thailand. De andere overgangen zijn: Chong Mek (Pakse),Mukdahan (Savannakhet),Hakhon Phanom (Thathek)en Chiang Khong (Huay Xai).Buiten staan de tuk-tuks en de taxi's al te wachten. We nemen een tuk-tuk en voor 10 baht worden we na 10 minuten rijden voor de Thaise grenspost gedropt. Hier neem je voor 30 baht een bus waarmee je via de Frienship Bridge de Mekong rivier oversteekt.We vullen de inreispapieren in en na twee paspoortcontroles zijn we in Laos. Ook hier is het weer een drukte van jewelste....taxichaufeurs doen verwoede pogingen om een klant voor Vientiane te krijgen. Het is heerlijk weer en we eten rustig een hapje waardoor de belangstelling voor ons al snel afneemt. Samen met 3 Israelische meiden nemen we een taxibusje en delen de kosten. We zijn redelijk vermoeid en nemen onze intrek in het Phonepasseut guest house een goed en schoon hotel in de Franse stijl gebouwd. Een overnachting kost er 17US$. Een ideale plaats om nieuwe energie op te doen. Als je nog even geen afscheid kunt nemen van het westerse voedsel kun je naar de Scandinavian Bakery voor, jawel, een hamburger en frietjes. Aan the Namphou Garden Fountain Circle ligt het prima Italiaans restaurant L'Opera. Hier moeten we niet te vaak gaan eten....er worden forse aanslagen op ons budget gedaan. Voor 22US $ voelen we er ons een uurtje King and Queen!! De genoemde prijsindicatie in de Lonely Planet 2002 is echter 2US$-6US$. Morgen gaan we zeker eten in de Khob Chai Deu Food Garden, een gedeeltelijk vervallen Frans koloniaal huis met een mooie patio ervoor. Nu gaan we eerst van de zonsondergang aan de Mekong genieten, twee uur later zitten we er nog onder een prachtige sterrenhemel.
Na aankomst in Vientiane zoeken we vrijwel meteen de familie van vrienden op. We hadden in Nederland afgesproken om er fotoos, spulletjes en brieven af te geven.We nemen een tuk-tuk naar de vooraf beschreven plaats buiten de stad, en een monnik die redelijk Engels spreekt brengt ons via enkele modderpaadjes naar de plaats waar we zijn moeten. We betreden een typisch Laotiaanse paalwoning en worden door de bewoners gastvrij ontvangen. Zo komen we nog eens bij de mensen thuis!!! Omdat de familie niet geheel compleet is maken we voor de volgende dag een nieuwe afspraak. 'sAnderdaags huren we een motortje voor de hele dag, ( 6 US$) en brengen er opnieuw een bezoek. De hartelijkheid van deze mensen is enorm. Bij het afscheid krijgen we van iedereen een katoenen touwtje om de polsen gebonden. Een ritueel om voorspoed en geluk te wensen. Tijdens het ombinden staat iedereen om ons heen en er wordt iets gezegd (een gebed?). Bij onze thuiskomst hebben we de touwtje nog steeds om. Mogen we ze nu afdoen, of brengt dit ongeluk? Blij dat we onze afspaken nagekomen zijn vertrekken we er met een goed gevoel in ons hart. We gaan de bezienswaardigheden bezoeken. Laos loves us and we love Laos....zoveel is nu al duidelijk.
Laos heeft integenstelling tot Thailand rechtsverkeer. De Honda Dream 110cc kan met gemak 90km per uur, de gaten en kuilen in het wegdek laten hogere snelheden dan 40km niet toe. Het is er uitkijken,vooral bij de rotonde van de That Dam. We zijn nog niet goed en wel vertrokken of we zitten al zonder benzine. Ver hoeven we niet te lopen. Bijna ieder kraampje langs de weg verkoopt er benzine. Ik had wel limonade in flessen gezien, dat blijkt dus benzine te zijn. Bij de minste inspanning gutst het zweet over je lijf en we zijn blij dat we weer rijden.Onderweg stoppen we bij een kleine tempel om er een kijkje te nemen en we worden er rondgeleid door een novice (leerling monnik). Hij is zichtbaar blij om met ons zijn Engels te oefenen. Wij vertellen wat over Nederland en hij praat honderduit over Laos en het boeddhisme. We krijgen een gevlochten oranje touwtje om de pols geknoopt. Deze is voor geluk in het verkeer. We zijn tenslotte reizigers. Tijdens onze voorbereidingen voor deze reis kwamen we te weten dat een vrouw geen monnik mag aankijken of aanraken. Deze jonge monnik heeft er minder problemen mee. Ini gaat nog samen met hem op de foto op voorwaarde dat zij lager zit dan hij.
De dresscode voor Falangs (Buitenlanders) is het Beer Lao t-shirt. Op de eerste verdieping van het Patuxai (Victory Gate), zijn enkele stalletjes met kleding en sieraden. Ini koopt er enkele Laotiaanse kinderboekjes voor haar verzameling. Martin ziet er natuurlijk een Beer Lao t-shirt, dat hij wel kopen wil. Het afdingen kan beginnen. Even later ziet Ini een leuk polo shirt met een Laotiaans vlaggetje op de voorzijde. "Hier zie je in ieder geval niet iedere tourist in rondlopen, laat dat Beer Lao shirt maar liggen", zegt ze. Er wordt kort gehandeld en het polo-shirt wisselt voor 35.000 Kip van eigenaar. (3,5 US$). Als ik later het shirt bekijk staat er met grote letters Beer Lao op de achterkant....We klimmen naar de bovenste verdieping waar je een mooi uitzicht over Vientiane hebt.
Twee monniken raken er aan de praat met Martin over het katholieke geloof. Ze vragen honderduit over Jezus....wie hij was, wat hij kon, en waarom hij altijd met gespreidde armen staat. Martin, niet echt katholiek gelovig maar eerder een stille bewonderaar van het boeddhisme, vertelt desondanks over de wonderen van J.C. "He walked over the water?" Ongeloof in de ogen van de novices. "Water in wijn veranderen?" Ze geloven er geen barst van....
Hier is een korte uitleg over het boeddhisme wel op zijn plaats vinden wij.
Boeddhisme wordt wel een godsdienst zonder god genoemd. De letterlijke betekenis is "de verlichte" of "de ontwaakte". Dit bereik je door jezelf volledig in dienst van anderen te stellen door alleen het goede in je naar buiten te tonen met respect voor alles om je heen. Het boeddhisme is gebaseerd op een viertal waarheden: Het bestaan is niet eeuwig, er zijn allerlei invloeden zoals: lijden, onvrede, ziekte, haat, hebzucht en meer. (dukkha). De oorzaak van dukkha is begeerte. (tanha). De dukkha houdt op te bestaan als de tanha wordt uitgebannen.
De methode om de dukkha te stoppen is het volgen van het achtvoudige pad. INZICHT (wat wil je met je leven). DOEL (kies het goede doel). WOORD (zeg de goede dingen). DAAD (bereik je doel niet ten koste van anderen). WERK (schaad geen anderen door je handelingen). WILSKRACHT (een sterke wil is nodig om problemen het hoofd te bieden). DENKVERMOGEN (denk na voordat je handelt). MEDITATIE (door concentratie wordt het denkvermogen optimaal).
Het Patuxai is een kolossaal bouwwerk gebouwd naar het voorbeeld van de Arc de Triomphe in Parijs. De versieringen hebben duidelijke Laotiaanse invloeden.Het Patuxai werd opgericht als eerbetoon aan alle gevallen strijders voor de vrijheid van Laos. Het cement en beton waren een schenking van de Amerikaanse regering voor de aanleg van een start-en landingsbaan op de luchthaven van Vientiane. De bijnaam voor dit gebouw is dan ook: "de verticale startbaan". Het gebouw kwam gereed in 1969. We vragen ons af wat voor bedoeling de Amerikanen met die start-en landingsbaan hadden.
Wanneer we bij het Patuxai willen wegrijden hebben we alweer pech. De kickstarter is kapot. Starten of aanduwen is niet mogelijk. Te voet met de brommer aan de hand keren we terug naar de verhuurder. Een taxi chauffeur komt onderweg nog met een schroevendraaier te hulp maar tevergeefs....een marktverkoopster biedt even later een fles benzine te koop aan !!! Vientiane is voor een geoefende loper gemakkelijk te doen. In feite is de hoofdstad niet groter dan een provinciestadje, met z'n ongeveer 133000 inwoners. Een uurtje later rijden we met een nieuwe brommer richting Pha That Luang, het belangrijkste nationaal monument. De That Luang krijgt zijn definitieve vorm in 1566, maar in de derde eeuw staat er al een tempel waarin volgens de overlevering een relikwie, nl het borstbeen van de Boeddha wordt bewaard.
We komen er tegen vieren die middag aan, de gouden stupa schittert in de middagzon, maar we treffen het niet. De That Luang gaat om 16 uur dicht, we mogen er toch 10 minuten rondkijken. Na een half uur of zo verlaten we de That Luang en er komt nog een buslading Japanners binnen. Niet veel later staan ze weer buiten.....we zijn blij dat we de vrijheid genieten om alles in ons eigen tempo te doen.
We rijden naar het busstation om te kijken hoe laat de bussen vertrekken. Morgen verlaten we Vientiane, we trekken naar het zuiden. Als we het hotel bereiken is het rond 18.00 uur en al donker. Martin rijdt nog een uurtje rond over de Mekong boulevard voordat hij het motortje terugbrengt. Later genieten we na van een heerlijke dag op ons balkon en drinken er een paar slokjes Lao Lao.....
In Vientiane is weinig criminaliteit. Er zijn echter meldingen van berovingen door tasjesdieven die met snelle motoren de hoofdstraat nabij het Nationaal Museum onveilig maken. Dit gebied is veiliger gemaakt door de plaatsing van twee "policeboxes". Op de trottoirs moet je opletten voor onbedekte openingen van het riool, zelfs in de hoofdstraten. Die openingen zijn vaak zo groot dat je er gemakkelijk in kunt verdwijnen. Vientiane heeft een onofficiele avondklok. Dat betekent dat je na middernacht opgepakt kunt worden door gewapende burgers of militair-achtig uitziende mensen die je naar je lodge of hotel terugbegeleiden. Wijzelf hebben nergens last gehad of bedreigende situaties meegemaakt.
Als we de volgende ochtend rond 8.45 uur op het busstation arriveren zit de bus naar Savanakhet al aardig vol. We kopen eerst een ticket voor 25.000 Kip pp. en zetten de rugzakken in de bagageruimte tussen de manden met kippen en groenten. Ini neemt alvast plaats in de bus naast een man met een zwarte kip op zijn schoot. Die kip moet er even later op last van de chauffeur dus uit en de man moet ergens anders gaan zitten zodat wij, de falangs, naast elkaar kunnen zitten. Er drommen hele horden verkopers rond de bus. Er wordt vanalles te koop aangeboden, gebakken kip, brood, water, zonnebrillen, korte broeken, nagelknippers en wat je verder kunt bedenken. Wanneer de bus stilstaat draait de airco en als we rijden zet iedereen de ramen open en de gordijnen gaan dicht, Laotianen houden duidelijk niet van de zon. Op de fiets en op de brommer draagt bijna iedereen wel een parapluutje ter bescherming tegen de zon. De bus zit vol. Er zijn plastic krukjes in het middenpad geplaatst en op sommige banken zitten ze wel met z'n drieen naast elkaar. Martin telt er zeker 75 mensen als we vertrekken. Wanneer we eenmaal goed en wel onderweg zijn begint er een man over alles en iedereen te klimmen. Hij is de controleur, en komt de tickets controleren. Af en toe stopt de bus om pasagiers op te pikken. Je denkt dat die er niet meer bij kunnen? Jawel hoor, iedere vierkante centimeter ruimte wordt benut.
De rit duurt 7 uur, en er wordt een aantal keren gestopt om te eten en te plassen. Als we ergens halt houden bestormen vrouwen met allerlei etenswaren de bus. Ze verkopen eieren aan een stok gespiesd en kippen op stokjes, ook zijn er kleine vogeleieren of een portie spinkhanen. De eieren die ze er verkopen zijn bijna uitgebroed, er zit een gekookt kuiken-embryo in. Het is een Laotiaanse delicatesse maar we bedanken hartelijk en nemen een zakje zoete kleefrijst. Al met al een heerlijke rit door een schitterend, grotendeels vlak, groen landschap. Nergens zijn er industrieele activiteiten te bespeuren, vooral landbouw, het is met name rijst dat er verbouwd wordt. Af en toe zie je een stenenbakkerij.
Wanneer we het busstation binnenrijden spelen er zich de gebruikelijke taferelen af. Tuk-tuk drivers trekken de rugzak uit je hand en willen je overal heen vervoeren. Als de grootste drukte voorbij is worden we met rust gelaten en we drinken een heerlijk ijskoud blikje Beer Lao. We nemen een tuk-tuk naar het Savanbanhao hotel waar de laatste kamer 45.000 Kip moet kosten. Een redelijk schone kamer met als enige luxe een ventilator aan het plafond, en een warme douche.
Die avond lopen we naar het Lao-Paris restaurant, een populaire plaats voor reizigers om er te eten. De uitbaters, een Lao-Vietnamees echtpaar, woonden lange tijd in Frankrijk. Je kan er terecht voor Lao, Vietnamees en Frans voedsel. We nemen er een koreaanse rijstschotel met garnalen, en een Lao gerecht met kip, basilicum en rijst. Martin neemt er nog een vegetable noodle soup. Op het pleintje naast het Lao-Paris restaurant staat een kermis. De draaimolen en het reuzerad worden er met mensenhand bediend. De locals ammuseren zich het meest bij de atracties waar prijsjes te winnen zijn: pijltjes op ballonnen gooien, verder een soort roulette, en memory. De muziek is prachtig als je ervan houdt: het komt het meest in de buurt van midi-files en een vals zingende kat, maar het heeft wel iets. Martin is een muziekliefhebber en zal morgen proberen deze muziek te pakken te krijgen. Op de terugweg naar het hotel lopen we een katholieke kerk binnen !! Een groepje kinderen oefenen er gebeden en gezangen, misschien doen ze binnenkort hun eerste communie?
Jawel hoor, zelfs in Laos zijn er katholieken. Niet zo vreemd als je weet dat er zendelingen en missionarissen in Laos aan het werk waren, weliswaar met weinig succes. Tegenwoordig zijn er in Laos zo'n 20.000 katholieken. Dat zullen er niet snel meer worden, temeer omdat de Laotiaanse grondwet het verbied om godsdienst buiten tempels, kerken en moskeeen te verspreiden. Buitenlanders die zich schuldig maken aan godsdienstige propaganda worden gearresteerd en meestal het land uitgezet....
We zijn nu een week onderweg. Vanavond vroeg naar bed, morgenvroeg loopt de wekker om 6 uur af. We reizen verder zuidwaarts naar Paxse. De bus vertrekt om 6.40 uur. Zonder ontbijt vertrekken we met een tuk-tuk richting busstation om in ieder geval verzekerd te zijn van een zitplaats in de bus. Op het station kopen we snel wat stokbrood met smeerkaas en enkele flesjes water. De rit zal zo'n 6 uur duren. Het is een primitieve bus, zonder airco met twee ventilatoren, rechte harde banken en slechte vering. De temperatuur is de hele dag boven 30 graden. Even na het middaguur komen we in Paxse aan.Het noordelijke busstation ligt 6 kilometer van het centrum verwijderd en er rijden geen bussen naar de stad. Je bent er wel verplicht om er een tuk-tuk of taxi te nemen. Samen met twee monniken en een aantal locals nemen we een tuk-tuk richting centrum. We willen naar het Sabaidy 2 guesthouse, niet te verwarren met het Sabaidy Guest House dat een aantal kilometers buiten het centrum van Paxse ligt en duurder is . Ons hotel ligt aan een zijstraat van de road 13, maar de tuk-tuk driver kan het guesthouse niet direct vinden. We maken er geen probleem van wanneer er besloten wordt om eerst de andere pasagiers op hun thuisadres af te leveren. Een, bijna gratis, rondrit door Paxse is meegenomen.
Paxse (Pakse) blijkt uiteindelijk een groot dorp te zijn met 65.000 inwoners. Een weinig sfeervol stadje waar de Sie Don in de Mekong stroomt. Toch is het de belangrijkste plaats in het zuiden van Laos. De straten zijn onverhard en modderig, bezaaid met kuilen en andere hindernissen. De chauffeur moet onderweg regelmatig naar de weg vragen. Uiteindelijk, wanneer we bij het Sabaidy 2 arriveren blijkt dat hij er al verschillende malen langs gereden is. Deze rit is ons wel 10.000 Kip waard in plaats van de afgesproken 6.000 Kippen. Hij blijft voor het hotel op ons wachten. Martin loopt naar buiten om hem met een handgebaar weg te sturen....Een kwartier later staat hij er nog. Dat gebaar met de hand betekende zoveel als " kom hier! "
Het Sabaidy 2 guesthouse wordt gerund door een hartelijke familie. Het is een proper hotel en het eten is er goed. Voor een kamer met fan betalen we 35000 i.p.v. 40000 Kip, omdat het de laatste kamer is, helaas zonder airco. Later horen we van een Zwitserse vrouw dat ze 50000 Kip betaalde voor een krot in de buurt van het toeristenkantoor. We gaan een hapje eten in een Chinees restaurant en brengen een bezoek aan het Wat Luang waar de monikken rondhangen aan de oever van de Don rivier. Tegenover het Wat Luang ligt het nieuwe Lao Aviation kantoor. Hier informeren we naar mogelijkheden om vanuit Paxse naar Vientiane te vliegen. Vermoeid van de busreis lopen we terug naar ons hotelletje en gaan na het douchen naar bed. Voor het slapen gaan bekijken we ons reisplan voor de komende weken en beslissen om niet verder zuidwaarts te trekken. Er zijn keuzes te over. Morgen vervoer regelen naar Champasak om het Wat Phu te bezoeken..... Doorreizen naar de Kong Islands om er de witte rivierdolfijn te zien..... Overmorgen terug vliegen naar Vientiane..... Op tijd zijn voor de boatraces op de 21ste in Luang Prabang..... En willen we niet de laatste dagen op een Thais strandje relaxen..... Hier moet een nacht over geslapen worden!
De volgende dag huren we een motor want we willen naar Champasak, de beroemde Wat Phu bezoeken. Het is een stralende dag, warm en geen wolkje aan de lucht. Champasak ligt 40 kilometer van Paxse verwijderd, en voor de zekerheid vragen we bij het uitrijden van Paxse of we op de goede weg zitten. We rijden over Route 13 richting zuiden door een heuvelachtig landschap. De kilometerteller geeft aan dat we al 50 kilometer gereden hebben. Zijn we voorbij een afslag gereden? Op de weinige borden en kilometerpaaltjes is nergens de richting naar Champasak aangegeven. We vragen opnieuw diverse keren, en als we over een brug rijden maakt het motortje een slingerende beweging. Lekke achterband! Het zit ons niet mee en het gebied waar we doorheen trekken is dun bevolkt, met af en toe een eetstalletje. Na een aantal kilometers lopen zien we iets wat op een tankstation lijkt. Er staan 2 olie drums langs de kant van de weg. Een man wijst ons de weg naar de overkant waar achter een houten krot een paar jongens aan brommers sleutelen. We hebben geluk, het is een reparatie werkplaats. We worden direct geholpen. De binnenband wordt opengeknipt en een nieuwe wordt in de oude gedaan. Niemand spreekt Engels en het bedrag dat we moeten betalen schrijft iemand in zijn hand. 15000 Kip, anderhalve dollar! Twintig minuten later zijn we weer onderweg.
We zijn zeker 10 kilometer te ver gereden. Ineens staat er een bord, half verscholen in het struikgewas, dat de richting naar de Wat Phu aangeeft. Vanaf route13 is het nog een flink stuk naar de oever van de Mekong waar de veerboot naar Champasak vertrekt. Vanaf de overkant is het nog een rit van een kwartier tot aan de Wat Phu. Het wegdek is verhard en vrij nieuw. Het huidige Champasak telt ongeveer 20.000 inwoners en het heeft een uitgesproken dorps karakter. In feite is het niet meer dan een lange hoofdstraat met aan weerszijden vervallen koloniale huizen. Vanaf het begin van onze jaartelling lag hier al een nederzetting.
In 1866 werd het Wat Phu, bij toeval, ontdekt door de Franse ontdekkingsreiziger Garnier. Het tempelcomplex was overwoekerd door planten, en in bezit genomen door de natuur. De tempel ligt 8 kilometer ten zuiden van Champasak en werd ooit gebouwd als hindoestaanse tempel door de Khmer. De Wat Phu wordt vaak vergeleken met de Angkor Wat in Cambodja. De Wat Phu verkeert echter in een slechtere staat en is tenminste 200 jaar ouder. De meeste gebouwen dateren uit de 5 de en 6 de eeuw. Waarschijnlijk werd het in de 10 de eeuw een boeddhistisch heiligdom. Het complex is ongeveer 1 kilometer lang en men bouwde het tegen de heuvel aan. Het hoogst gelegen gedeelte bevat de belangrijkste tempel met diverse gewijde plaatsen. Op de "krokodillensteen"werden ,naar men aanneemt menselijke offers gebracht. Men is hard bezig om het complex in zijn oude glorie te herstellen. De UNESCO steunt met financiele middelen de wederopbouw. Tijdens ons bezoek aan de Wat Phu zagen we dat men bezig was met een aantal werkzaamheden. De restauratie zal zeker nog 10 jaar duren.
We betalen een gering bedrag aan entree en wandelen rustig het terrein op langs een vijver bedekt met schitterende waterlelies. Het benedenste tempelcomplex ziet er verwoest uit. Omgevallen zuilen en muren, er staat weinig rechtop. We beklimmen een met mos en planten begroeide trap die bestaat uit grote platte rotsblokken. Vroeger hadden de trappen leuningen in de vorm van draken maar die zijn verdwenen. Overal zie je tempelbomen met oranje en witte bloesem (Plumeria's). De hoofdtempel is gewijd aan Shiva en is voorzien van schitterend beeldhouwwerk en enkele fabelachtige beelden. Hier hadden we wel een paar uur willen mijmeren en mediteren maar, helaas , er zijn werkzaamheden aan de gang....Er wordt met drilboren en mokers een nieuw pad naar de grotten en de bronnen gemaakt. Wel 20 arbeiders zijn er aan het werk en een van hen staat er middenin roerloos met een bord in zijn handen waarop te lezen valt wanneer de werkzaamheden zijn begonnen, hoeveel dagen men al bezig is en wanneer het karwei klaar moet zijn. Zelfs de sponsor wordt vermeld: Japan!!
Op de terugweg naar Paxse worden we overvallen door een tropische regenbui. Binnen een minuut zijn we drijfnat en de weg raakt overspoeld met modder en blubber. Zolang het licht is rijdt Martin stapvoets met de zonnenbril op ter bescherming tegen de regen. Het wordt langzaam donker en we moeten schuilen want doorijden is te gevaarlijk. Het regent werkelijk pijpenstelen en je ziet geen hand voor ogen meer. Enkele uren later rijden we, volledig de weg kwijt, door de stromende regen Paxse binnen. Wanneer we willen stoppen om de weg te vragen staan we 200 meter van de straat verwijderd waar ons hotel ligt. Verderop in het hotel waar we het motortje huurden doen ze even moeilijk over het teruggeven van de reparatiekosten van de lekke band: heb je de kapotte band meegenomen? Neen? Waarom niet? Het ventiel ziet er inderdaad nieuw uit, maar er zat al een nieuwe binnenband in. En zo gaat dit een tijdje door.... Als het nodig is kan Martin wel een video opname tonen waarop de reparatie te zien valt. Met tegenzin krijgen we de 15000 Kip terug. Anderhalve dollar is een redelijk hoog bedrag in een land waar men gemiddeld 35 tot 40 dollar per maand verdiend! Handelen en afdingen is in Laos aan de orde van de dag,een noodzakelijk spel,waar ook de falangs aan moeten geloven....Martin krijgt een Heineken biertje aangeboden maar weigert beleefd en vraagt om een Beer Lao. Het onbegrip is van de gezichten af te scheppen. Onmogelijk om een Heerlijk Helder af te slaan en een biertje te nemen waar je alleen maar ontzettend veel en vaak van moet plassen??
Hij vind Beer Lao gewoon lekkerder!! 
Het is vandaag vrijdag. Voordat we gisteren naar Champasak vertrokken hebben we bij Lao Aviation een vliegticket voor maandag geboekt. De vlucht van zondag is al volgeboekt, op maandag vertrekt het vliegtuig pas om half 8 'savonds. Dat lijkt ons minder: laat in Vientiane arriveren. We laten het geschreven ticket naar de prullenbak verdwijnen, en als blijkt dat er zaterdag niet wordt gevlogen, kiezen we voor vrijdag vliegen. We betalen 95 USD voor een ticket Paxse-Vientiane. Ze nemen er geen Kip als betaalmiddel.
Vliegen in Laos is vrij goedkoop, zelfs al betalen buitenlanders meer dan twee keer zoveel als de Laotianen. Lao Aviation heeft een twijfelachtige reputatie op het gebied van luchtveiligheid. Alleen in Vientiane en Lung Prabang zijn er moderne communicatieapparatuur en radar voorhanden. Elders vliegen de piloten op het zicht, zelfs in de heuvels en de bergen.De meeste toestellen mogen niet over Thais grondgebied vliegen omdat ze geen certificaat van luchtveiligheid hebben.De turbo- propellorvliegtuigen Yun-7 en Yun-12 staan als zeer onbetrouwbaar te boek.
We staan op het Observation Deck te kijken hoe ons vliegtuig landt. Het is een Yun-7 toestel, en er is plaats voor 50 passagiers. Tijdens het inchecken zien we een bekend gezicht. Het is de postbode die een brief in ons guesthouse bezorgde en tussendoor onze taxi naar de luchthaven regelde. We betalen de luchthavenbelasting voor Laotianen, die goedkoper is dan de belasting voor toeristen. De veiligheidscontrole voor het vertrek stelt weinig voor, metaaldetectors blijven piepen en de detector-brug maakt overuren. Iedereen kan gewoon doorlopen..... Over land duurde onze trip van Vientiane naar Paxse twee dagen reizen met de bus. Nu landen we over minder dan twee uur in de hoofdstad.
We zitten amper en de Yun-7 taxied al naar de startbaan. Het is een echte rammelkist. Ineens komt er witte rook uit de bagagerekken en er is enige paniek in het toestel. Snel is het duidelijk, er wordt zuurstof in de cabine gepompt, witte wolken vloeibare zuurstof. Het slaat neer op de wanden en begint direct te condenseren. Water druipt en druppelt aan alle kanten. In kleine plastic bekertjes, die je ziet op kinderfeestjes, krijgen we cola of limonade geserveerd. Dat was de catering. Het vliegtuig volgt de Mekong rivier. Anderhalf uur later, met een zucht van verlichting, landen we in Vientiane. Nadat we de bagage hebben opgehaald gaan we in de centrale hal zitten waar de taxi chaufeurs af en aan rennen. Ze vragen niet eens waar je heen wilt. Alle taxi's kosten 5 dollar. We besluiten om naar de hoofdstraat te lopen. Onderweg worden de taxi's goedkoper. 3 dollar, 20000 Kip, lager gaan ze niet. Aan de hoofdstraat nemen we een tuk-tuk voor 5000 Kip. We stappen uit aan een kruispunt waar we ons guesthouse vermoeden. Eerst internetten, dat kan in Laos heel goed. Tenminste zolang er stroom is. Vooraf heeft Martin een gratis account bij Yahoo.com aangemaakt en e-mailen werkt perfect. Later moeten we een lang stuk lopen voordat we ons hotelletje bereiken ( 7 USD goed bed, gedeelde badkamer, wederom de laatste kamer.....) Het Santisouk guest house ligt schuin tegenover het Cultural Palace aan de overkant van het Xajooh restaurant, waar veel falangs komen om te eten en er de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Hier kunnen we terecht voor een eerlijke maaltijd tegen een redelijke prijs. Het Beer Lao komt vers uit de tap!!
We zijn deze reis dus de tweede keer in Vientiane en we weten er goed de weg. We zien zelfs oude bekenden. Om 8.30 uur zijn we opgestaan en na het ontbijt gaan we eerst geld wisselen. Het is zaterdag en de banken zijn gesloten. Bij BCEL kunnen we in een bijkantoortje dat tot 12.00 uur geopend is terecht. Vervolgens lopen we naar de What Si Saket, een schitterende tempel waar duizenden Boeddha's staan. De beelden zijn van hout, steen, brons, ceramiek en zilver. De tempel werd gebouwd in 1818 en verkeert nog steeds in de oorspronkelijke staat. Tijdens de verwoesting van de stad door de thai in 1827 was dit de enige tempel die gespaard bleef. Van de plannen van de UNESCO om de tempel te restaureren is tot op heden niets van terecht gekomen. De muurschilderingen in de centrale sim zijn bijna verdwenen. We zijn blij dat we What Si Saket hebben gezien. Nog onder de indruk lopen we richting busstation om te informeren naar de vertrektijden van de bussen naar Vang Vieng.
De bus naar Vang Vieng vertrekt om 13.30 uur. De rit is 160 km en de bus zal er 4 uur over doen. We nemen een tuk-tuk vanaf het hotel naar het busstation. De prijs zakt van 17.000 naar 5.000 Kip, voor een ritje van nog geen 10 minuten. Afdingen is een must in dit land. Aangekomen op het station worden we overladen met aanbiedingen om de reis per pick-up truck te doen. Wanneer je dit alleen doet is het duur, maar de prijs zakt als je het bedrag met meerdere reizigers kunt delen. Er kunnen wel tot 8 personen meereizen. De reistijd van Vientiane naar Vang Vieng met een pick-up truck duurt iets minder dan 2 uur en kost rond de 10 US$ als je met 8 reizigers bent. Het lukt niet om voldoende reizigers bij elkaar te krijgen, we wachten tot het laatste moment om een busticket te kopen. Het ticket moet 14.000 Kip kosten. Ini neemt een tuk-tuk naar de binnenstad tegenover het Lao Plaza Hotel om er stokbroodjes tonijn en smeerkaas te halen.....heerlijk!! Intussen koopt Martin wat fruit bij een van de vele kraampjes op het busstation. Het afdingen van de prijs voor 4 mandarijnen wil niet echt vlotten. Hij betaald de, gevraagde hoge, prijs en neemt een extra mandarijn uit de mand. Dat is lachen, hilariteit alom.....de falang wint!! De bus zit werkelijk stampvol, het middenpad is bezet met reizigers op plastic krukjes. Passagiers klimmen door de openstaande ramen naar binnen om een plaats te bemachtigen.
Sinds de economische crisis van 1997-1998 is de Laotiaanse Kip 80% gedevalueerd ten opzichte van de US$ en andere harde munteenheden. Biljetten zijn er in 100, 500, 1000, 2000, en 5000 Kip. Vroeger waren er wel munten in omloop, maar ze zijn vervallen sinds alles beneden 100 Kip prakties waardeloos is. In de grote steden kun je gemakkelijk traveller checks wisselen. Checks inwisselen tegen US$ is niet overal mogelijk. Grotere aankopen dienen in Bath of US$ betaald te worden. Als je van plan bent om een grote aankoop te doen, wissel dan je traveller checks in de hoofdstad om, is een veelgehoord advies. Bij BCEL in Paxse konden we onze traveller checks echter moeiteloos omzetten in US$. De wisselkoers in october 2002 bedroeg 10800Kip voor 1 US$. Wanneer je 50US$ omzet in Kip's draag je een dik pak geld met je mee!! Het is hoog tijd dat de regering op zijn minst 10.000 of 50.000 biljetten laat drukken. Neem geen grote hoeveelheden Kip mee als je Laos verlaat. Het geld is waardeloos en geen enkele bank zal het inwisselen. Bij BCEL in Paxse loop ik per ongeluk een ruimte in die als kluis dienst doet.....het geld ligt op pallets metershoog opgestapeld. Ik kan er rustig even rondkijken voordat ik opgemerkt wordt!!
De rit naar Vang Vieng is schitterend. Prachtige natuur en hoe verder we noordwaarts reizen hoe bergachtiger het landschap wordt. Het wegdek is op sommige plaatsen wel erg slecht, de bus kan er met moeite doorheen. We moeten er niet aan denken dat het zou regenen, de weg zou dan nog maar nauwelijks begaanbaar zijn. Onze chauffeur heeft er flink de sokken in. Moet hier vandaag een nieuw snelheidrecord worden gevestigd? We zijn Vientiane nog niet goed en wel uitgereden of hij heeft al twee noodstops moeten maken, waar hij zich theatraal over andere weggebruikers opwindt. Ruim 3,5 uur later rijden we langs de grote cementfabriek Vang Vieng binnen. De 160 kilometers zitten erop.
De bus stopt op een groot onverhard terrein. De tuk-tuk drivers krijgen maar weinig klanten. Alles is op loopafstand te bereiken. In Vang Vieng wonen rond 25.000 mensen en de moderne tijd is er nog ver verwijderd, hoewel de toeristen die er komen het stadje in een stroomversnelling brengen. In ieder guesthouse of restaurant vertonen ze er moderne films op video-walls of breedbeeld tv's. Wij nemen onze intrek in het Erawan Guest House (40.000 Kip).We hebben weinig keuze, het is weer eens de laatste kamer! Erawan heeft een Engelse eigenaar. Een jazz liefhebber die veel geld steekt in de ontwikkeling en gezondheid van de plaatselijke bevolking. Hij steunt de locale scholen en het ziekenhuis en diverse andere projecten. Het guesthouse is proper en je kan er heerlijk eten. Als er stroom is kan je er CNN nieuws, Engelse voetbalwedstrijden of video films kijken. 's Avonds zitten we gezellig bij kaarslicht en een drankje .....de stroom is weer eens uitgevallen. Het hele dorp is in duisternis gehuld tot ergernis van de klanten in het internet-cafe die hun zojuist geschreven e-mails hebben verloren. Telefoonlijnen vallen ook met grote regelmaat uit.
Vang Vieng is echter een plaats waar je niet zomaar aan voorbij gaat. Er zijn indrukwekkende kalksteenformaties met grotten en spelonken. Het uitzicht op het karstgebergte aan de overkant van de Nam Suong rivier is werkelijk schitterend. We wandelen eerst over de lokale markt, waar vooral groente en bijna alles waar een beetje vlees aan zit te krijgen is. Diverse vogeltjes, en andere gevederde vrinden, hagedissen, kikkers, ratten, insecten, vissen en allerlei andere (beschermde?) dieren die je liever niet dood, en zeker niet op een markt ziet liggen, worden er verhandeld......We kunnen hier zonder moeite vegetariers worden!
We dalen af richting Nam Suong rivier en kijken vanaf een terrasje bij een kop koffie naar een overweldigende zonsondergang. Een van de vele hoogtepunten tijdens onze reis. We spreken weinig maar genieten eens te meer van dit moment.
Vang Vieng is een geliefde plaats voor wandelaars. Avonturiers komen er ruimschoots aan hun trekken. Zelf zijn we niet zo avontuurlijk dat we van bruggen afspringen, of in een kano een wildstromende rivier afdalen. Er zijn verschillende manieren om dit te doen en we zoeken vanavond naar een mogelijkheid die bij ons past. Bij de Peddle Bar boeken we een arragement. Dat ziet er als volgt uit: 20km raften over de Nam Suong, caving, tubing en jumping of a bridge, inclusief vervoer en diner in een Mhong dorp. Er wordt om 7 uur vertrokken en rond 5 uur in de middag zijn we weer terug. Volgens de organisator wordt het te zwaar voor Mam, zoals Ini vanaf dat moment heet! We zijn benieuwd.... vanavond maar iets vroeger naar bed dan anders.
Vandaag is het zondag 6 oktober. Het regent pijpestelen, donder en bliksem..... werkelijk een noodweer. We melden ons op de afgesproken vertrekplaats. Twee Zuid-Afrikaanse jongens willen ondanks het slechte weer vertrekken. Ini is er niet gerust op, ze vraagt zich af of ze niet iets te overmoedig is geweest. Twee andere Nederlanders gaan in ieder geval niet mee. Volgens de locals zal het de hele dag blijven regenen. We besluiten om de trip 1 dag uit te stellen, we spreken af dat we morgen zullen gaan. Voor ons betekent dit uitstel dat we 1 dag langer dan gepland in Vang Vieng moeten blijven. We gaan terug naar het guesthouse en slapen eerst nog een paar uur. In de namiddag wordt het droog en we besteden de rest van de dag aan het kopen van kleine kado's voor het thuisfront en rondslenteren door de modderige straten van Vang Vieng. Wanneer we in ons guesthouse terugkeren staat onze kamer onder water, een leiding is gesprongen. Met een stuk hout wordt de leiding weer op zijn plaats gebracht. Er is wederom geen stroom. Het personeel is in rep en roer, maar ons kan het niet echt deren.
De volgende morgen, we zijn al vroeg uit de veren, het lijkt een stralende dag te worden. De zon schijnt volop en het is niet al te warm. Tijdens het ontbijt maken we kennis met Erik en Moira, een stel uit Nijmegen. Hun reis door Z-O Azie zal bijna een half jaar duren. Toevallig gaan ze vandaag net als wij mee raften. Bij de Paddle Bar zijn we de eersten. Als de groep compleet is zijn er twee Zuid-Afrikaanse jongens, twee Ieren, een Australisch koppel, een Indier uit London, en een Chinese. Het ziet eruit als een gezellige groep. We vertrekken met een pick-up met de kano's op het dak gebonden voor een rit stroomopwaarts van 25 km.
Bij het vertrekpunt krijgen we een korte uileg van Kahm, onze gids voor de dag. Bij de eerste stroomversnelling is het toch even slikken, maar we geraken er zonder kleerscheuren doorheen. Al snel krijgen we handigheid in het sturen, en iedereen probeert elkaar zo nat mogelijk te krijgen. We genieten van de prachtige natuur en de geweldige uitzichten op het groen en de bergen. In een heftige stroomversnelling slaat de kano van onze Londonse metgezel om, het loopt gelukkig goed af.
Na twee uur peddelen komen we aan bij een Mhong dorpje waar we aanleggen. We wandelen door het dorp, door de achtertuinen en langs rijstvelden totdat we de ingang van een grot bereiken. De ingang van de grot is alleen over het water te bereiken. We krijgen allen een opgepompte tractor- binnenband en we drijven een voor een de grot binnen. Het is er stikkedonker en we hebben allemaal kaarsen. Het lijkt er wel een spookhuis. Na een halfuurtje ploeteren bereiken we een modderige heuvel waar we ons nauwelijks staande houden. Voor ons ligt een konijnenpijp van ten hoogste 45 centimeter doorsnede en wel 15 meter lang. Hier moeten we doorheen. Ini krijgt het benauwd en ik geef haar geen ongelijk. Ze keert terug....de rest van de groep ploetert verder. De komende anderhalf uur glibberen en glijden we tussen nauwe doorgangen en tijgeren door bijna onmogelijke openingen. Afgewisseld door plaatsen waar je ternauwernood je kin boven water kunt houden, en modderige stukken waar je je nagels in de klei moet zetten om niet verder weg te glijden. Links en rechts worden we beloerd door spinnen en vleermuizen. Op sommige plaatsen kruipen we tussen de dikke wortels door van de bomen boven ons. Dit is warempel geen tocht voor mietjes.Ik ben blij wanneer ik het daglicht en Ini weer zie....We dalen af naar het dorpje, waar we vervolgens aanschuiven voor een heerlijke fried rice met vegetables en fruit.
Inmiddels schijnt de zon aan een blauwe wolkenloze hemel. Op het water is het heerlijk. We laten ons met de stroom meedrijven. Een uur later arriveren we bij een hangbrug. Hier kunnen de "die-hards" vanaf springen, als ze durven. Sommige wagen het niet en keren om. Het water onder de brug is niet al te diep. Wij riskeren het niet om een sprong van zo'n meter of 8 te maken met het risico om je te blesseren. De vakantie zou in duigen vallen....
Tegen vijf uur zijn we weer terug in Vang Vieng. We spreken af om de avond af te sluiten in The Paddle Bar nadat we wat gerust hebben. Die avond vloeit het bier en de Lao Lao rijkelijk en ver na middernacht keren we terug naar ons guesthouse.De volgende morgen zullen we al vroeg naar Luang Prabang verder reizen.
Voordat de bus om 9.00 vertrekt wisselen we snel een travelercheck om bij de bank(!) in de buurt van het busstation. Je komt binnen in een soort van woonkamer waar de kinderen spelen en de vrouwen de maaltijden voor de dag voorbereiden. Achter de keukentafel zit de "bankdirecteur". Een grote safe boordevol papiergeld staat in een nis, gewoon open, en stapels papiergeld liggen uitgestald op de tafel.Heel relaxed allemaal.De bus zit voor zeker 99% vol met buitenlandse touristen. Voor het vertrek dient iedereen zijn naam en andere bijzonderheden op een formulier in te vullen. Er reist een (gewapende) politieman in burger mee.Reizen we vandaag door vijandig gebied? We weten het niet, maar onderweg zien we regelmatig zwaar bewapende (kind)soldaten in de bosjes langs Route 13.Een ding is zeker, dit is de ruigste busrit die we ooit gedaan hebben. Om de 100 meter gieren we door een bocht, centimeters langs diepe afgronden. Dan weer bergaf met duizelingwekkende snelheden, dan weer bergopwaarts kruipend in een tempo dat te voet gemakkelijk is bij te houden. Op sommige plaatsen is het wegdek volledig weggespoeld. We rijden door de laaghangende bewolking door een onherbergzaam adembenemend landschap.Iedere passagier met reisziekte krijgt het tijdens deze rit te kwaad. Ik heb medelijden met Ini, die zowat niets meer kan binnenhouden. Zelfs de aangereikte reistabletten van medereizigers bieden geen verlichting....
In de Lonely Planet staat ergens dat de buschauffeurs geen tussenstops maken voor eten of sanitair. Onze chauffeur en zijn bijrijder spreken geen Engels, maar met de busbegeleider valt redelijk te onderhandelen. Er wordt zelfs gerookt in de bus, dat hebben we nog niet eerder meegemaakt.
Niet ver buiten Kasi zien we tijdens een sanitaire stop Eric en Moira lopen. Van veraf begroeten ze ons en Ini wordt uitbundig gefeliciteert met haar verjaardag. We zijn nog niet halfweg naar Luang Prabang. s'Middags stoppen we in een dorpje bij een truck-stop. Op lange tafels staan pannen en woks met voedsel gereed. We bedanken voor de eer en nemen genoegen met water,cola,crackers en brood. Ik klim op de bus op zoek naar onze rugzakken om er de nodige spullen voor het vervolg van de reis te pakken. Uren later komt Luang Prabang in zicht. De bus stopt in een buitenwijk van de stad. Tuk tuk's brengen ons verder. Afdingen is hier onmogelijk. De chauffeurs hebben een prijsafspraak. Ongeacht de bestemming in de stad, iedere passagier betaald 5000Kip.
We laten ons bij het Merry Guesthouse afzetten. Dit adres is een tip van twee Ierse reizigers die we eerder tijdens een gezellige borrel ontmoetten. Dit guesthouse staat nog niet in de reisgidsen.Een gezellig klein hotel waar de familie in de lobby woont en alles door elkaar loopt. Je bent als het ware bij de mensen thuis. De eigenaar van het guesthouse heeft in de DDR gestudeerd en spreekt perfect Duits. Dat komt goed uit, ons Duits is ook nagenoeg perfect.
In Laos worden de beste leerlingen gekozen om in het buitenland te studeren. In de tijd van het communisme en de Berlijnse muur gaan getalenteerde studenten ofwel naar de Sovjet Unie of de DDR om er te studeren. Vanuit deze landen krijgt Laos in het verleden veruit de meeste financieele en humanitaire steun. Onze gastheer moet een keuze maken tussen Moskou of Leipzig. Hij kiest voor de DDR omdat hij anders het Russische schrift moet leren. Hij kiest voor het Europeese schrift, dat wereldwijd verspreid is en meerdere mogelijkheden biedt.
We zijn vanmorgen om 9.20 uur uit Vang Vien vertrokken en nu is het 17.00 uur en het tijd om wat op te frissen en te eten. In het guesthouse wordt geen eten geserveerd. Voor een biertje of fris loop je even bij de buren binnen en neem je uit de koelkast wat je nodig hebt.Het geld leg je gewoon ergens neer. Het is meteen genieten. Het Merry Guesthouse ligt aan de oever van de Nam Khan rivier, met spelende kinderen in de volkstuintjes en in het water. Het wordt stilaan donker en we gaan op zoek naar een restaurant.In Luang Prabang rijden tuk-tuk's rond. Een brommertje met een soort open zijspan. We proberen verschillende keren er een aan te houden maar geen van allen willen ons vervoeren. Waarschijnlijk is dit een taxi waar alleen Laotianen gebruik van kunnen maken. Na een korte wandeling bereiken we de Thanon Sisavangvong, een van de hoofdstraten. In een niet al te schoon local restaurant, maar who cares if you're hungry, bestellen we spring rolls, noodle soup, yellow fried noodles, milkshakes, Beer Lao en een Lao Lao. Het tafeltje staat vol met schotels,kommen en glazen. De helft verdwijnt richting keuken....we krijgen het niet op! Bij het afrekenen betalen we 30.000Kip (3 USD).We slenteren terug naar ons guesthouse.'sNachts krijgen we bezoek van allerlei ritselend en spokend, fladderend en rondkruipend ongedierte. Ik slaap er redelijk doorheen maar Ini heeft een slapeloze nacht en is al voordat de wekker afloopt wakker. Intussen is het 9 october 2002 geworden.We zijn nu 15 dagen onderweg.
Het stadje Luang Prabang heeft zich tegenwoordig hesteld van de gevolgen van eeuwen durende revoluties en oorlogen. In de stad zelf wonen maar 16.000 mensen, terwijl er tijdens de franse overheersing 1893-1945 nooit meer dan 10.000 inwoners waren.Luang Prabang is een touristies trekpleister vooral vanwege de schitterende Wats (tempels). Van de 66 die er eind 1800 stonden zijn er nog zo'n 32 te bewonderen.De aanleg van de route 13 van Vientiane naar Luang Prabang maakte het mogelijk dat reizigers voor het eerst in de Laotiaanse geschiedenis in 1 dag tussen beide steden konden reizen.Een smalle ijzeren brug over de Nam Khan rivier is verboden voor auto's, het doorgaande verkeer moet dus een omtrekkende beweging om Luang Prabang maken.In 1995 kreeg de stad de Unesco World Heritage status.
We zijn al vroeg opgestaan en gaan op weg om te ontbijten. We eten deze morgen een flinke baguette met La Vache Qui Rit, en drinken er Lao koffie en vers sinasappelsap bij. Ini lijkt gelukkig geheel hersteld van de voor haar vreselijke busreis en de slechte nachtrust. We beklimmen onder andere de 365 treden naar de What Phi, niet echt bijzonder, maar het uitzicht is geweldig. De Buddha die in deze tempel staat is een soort orakel. Je gaat als volgt te werk: Stop wat Kips in een offerblok en neem de koker met de 30 genummerde stokjes. Plaats de koker tegen je voorhoofd en begin te rammelen met die koker.Het stokje dat er uiteindelijk uitvalt heeft een nummer. Neem uit een rek met briefjes het papiertje dat overeenkomt met het nummer van het gevallen stokje. Dat is dan je "horoscoop". De Laotianen die wij bezig zien gaan net zo lang door totdat ze een spreukenbriefje trekken dat ze wel bevalt.( Ik trok nummer 27 en bij thuiskomst vertaalde Sid, onze Laotiaanse vriend, de spreuken, waarvan ik er jammer genoeg veel van vergeten ben.)We slenteren langs diverse whats en zitten lang te genieten aan de oever van de Mekong.We bezoeken de overdekte markt. Er is werkelijk vanalles te krijgen.Hier zitten de tabakverkopers met grote balen tabak en je kan er schitterend gekleurde stof kopen.
We hebben ons best gedaan om goede info over Laos te geven, we zijn echter niet verantwoordelijk voor de informatie op deze site.
Wordt vervolgd
Venster sluiten
We informeren bij een schipper wat het kost om naar Pak Ou te varen. Pak Ou staat bekend om zijn grotten met meer dan 1000 antieke Buddha's en is een bezoek meer dan waard. Onze schipper vraagt 40.000 Kip en hij verzorgt het eten aan boord. Het lijkt ons te duur en we besluiten om de volgende dag een motor te huren en zelf naar Pak Ou te rijden. Het is een ritje van ten hoogste 25 km. Luang Prabang kun je heel gemakkelijk te voet doen. We lopen terug naar ons hotelletje en worden regelmatig opgehouden door taxi chauffeurs die belachelijke prijzen verlangen.Voor een rit naar Pak Ou durven ze gerust 80.000 Kip te vragen.Er zullen dus touristen zijn die dit bedrag klakkeloos betalen!We bezoeken snel een internet cafe en lezen dat prins Claus overleden is. Jammer, want prins Claus was uiteindelijk veruit de aardigste oranjeklant van het hele gezelschap.